بزم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3004

1 بزم و شراب لعل و خرابات و کافری ملک قلندرست و قلندر از او بری

2 گویی قلندرم من و این دلپذیر نیست زیرا که آفریده نباشد قلندری

3 تا کی عطارد از زحل آرد مدبری مریخ نیز چند زند زخم خنجری

4 تا چند نعل ریز کند پیک ماه نیز تا چند زهره بخش کند جام احمری

5 تا چند آفتاب به تف مطبخی کند بازار تنگ دارد بر خلق مشتری

6 تا چند آب ریزد دولاب آسمان تا چند آب نشف کند برج آذری

7 تا چند شب پناه حریفان بد شود تا چند روز پرده درد بر مستری

8 تا چند دی برآرد از باغ‌ها دمار تا کی بهار دوزد دیباج اخضری

9 زین فرقت و غریبی طبعم ملول شد ای مرغ روح وقت نیامد که برپری

10 وین پر درشکسته پرخون خویش را سوی جناب مالک و مخدوم خود بری

11 اندر زمین چه چفسی نی کوه و آهنی زیر فلک چه باشی نی ابر و اختری

12 زان حسن آبدار چو تازه کنی جگر نی آب خضر جویی نی حوض کوثری

13 ای آب و روغنی که گرفتار آمدی با آنچ در دلست نگویی چه درخوری