ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت دَردِه قدح که موسمِ ناموس و نام رفت
2 وقتِ عزیز رفت بیا تا قضا کنیم عمری که بی حضور صُراحی و جام رفت
3 مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی در عرصهٔ خیال که آمد، کدام رفت
4 بر بوی آن که جرعهٔ جامت به ما رسد در مَصطَبِه دعایِ تو هر صبح و شام رفت
5 دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید تا بویی از نسیمِ می‌اش در مشام رفت
6 زاهد غرور داشت، سلامت نبرد راه رند از رهِ نیاز به دارالسلام رفت
7 نقدِ دلی که بود مرا صرف باده شد قلبِ سیاه بود از آن در حرام رفت
8 در تابِ توبه چند توان سوخت همچو عود می ده که عمر در سرِ سودای خام رفت
9 دیگر مکن نصیحتِ حافظ که ره نیافت گمگشته‌ای که بادهٔ نابش به کام رفت
معنی شعر:
دیر زمانی است که راحت طلبی ، اتلاف وقت توجه به کارهای بی ارزش و بی نتیجه را پیشه ی خود کرده ای و عمر عزیز را به آسانی تلف می کنی. تا دیرنشده جبران ایام از دست رفته را بکن و به زندگی ات سر و سامان بده. بیش از این مگذار که عمر عزیزت به راحتی سپری شود و از کف برود.
ادامه توضیحات شاعر