باما نتوان گفت چرا آمده از شمس مغربی رباعی 28

1 نهان پیر تو خویش آفتاب رخت از آنکه مانع ادراک اوست تاب رخت

2 رخت ز پرتو خود در نقاب میباشد عجب بود که نشد غیر ازین نقاب رخت

1 میکند بر دل تجلی مهر رویش هر نفس تا که گردد نور ماه دل ز مهرش مقتبس

2 آنچه عالم خوانمش خورشید او راسایه است در حقیقت سایه و خورشید یک چیزند و بس

1 ز چشم من توئی در جمال خود نگران چرا جمال تو از خویشتن شود پنهان

2 چو حسن روی ترا کس ندید جز چشمت پس از چه روی، من خسته گشته ام حیران