1 بباد صبا گفتم از شوق دوش که: درکارم، ار میتوانی، بکوش

2 نشانی از آن نوشدارو بیار که سودای او بردم از مغز هوش

3 نه زان گونه تلخست کام دلم که شیرین توان کردن او را بنوش

4 رفیقا، مکن پر نصیحت، که من ندارم دماغ نصیحت نیوش

5 مرا آتش عشق در اندرون ز خامی بود گر نیایم به جوش

6 مکن دورم از باده خوردن، که باز مرا تازه عهدیست با می‌فروش

7 دو چشم من از عشق او چون پرست لبم گر بخوشد ز غم، گو: بخوش

8 چو آگه شوی از شب بیدلی به روزش مرنجان و رازش بپوش

9 بهل، تا روم بر سر عشق من چو من رفتم، آنگه ز پی می‌خروش

10 به کام بداندیش گشت اوحدی که بر نیک خواهان نمیکرد گوش