1 باده بده ساقیا عشوه و بادم مده وز غم فردا و دی هیچ به یادم مده

2 باده از آن خم مه پر کن و پیشم بنه گر نگشایم گره هیچ گشادم مده

3 چون گذرد می ز سر گویم ای خوش پسر باده نخواهم دگر مست فتادم مده

4 چاکر خنده توام کشته زنده توام گر نه که بنده توام باده شادم مده

5 فتنه به شهر توام کشته قهر توام گر نه که بهر توام هیچ مرادم مده

6 صدقه از آن لعل کان بخش بر این پرزیان ور ز برای تو جان صدقه ندادم مده

7 از سر کین درگذر بوسه ده ای لب شکر بر سر هر خاک سر گر ننهادم مده

8 هر که دوم بار زاد عشق بدو داد داد صد ره از صدق و داد گر بنزادم مده

9 شمس حق نیک نام شد تبریزت مقام گر نشکستم تمام هیچ تو دادم مده