عارض چون ماهش از برقع نمایان از طغرل احراری غزل 144

1 عارض چون ماهش از برقع نمایان می‌کند عالمی را شمع رخسارش چراغان می‌کند

2 از خیال غنچه‌اش دارم به دل جمعیتی خاطرم را یاد آن گیسو پریشان می‌کند

3 دوش با یاد رخش از دیده باریدم گهر موج اشکم در جهان امروز طوفان می‌کند

4 دل به کوی یار می‌باشد ولی هر دم چو مور آن تفاخرها که در دست سلیمان می‌کند!

5 ای پری‌رو نقش نیرنگ کدامین صورتی؟! چشم صد آیینه را عکس تو حیران می‌کند!

6 گر همین باشد گداز شعله شمع وفا خانه زنبور را پروانه ویران می‌کند

7 با مریض عشق دارو نیست در دکان دهر مشکل مجنون ما را لیلی آسان می‌کند

8 حیرتی دارم که طغرل بلبل از شب تا سحر در حضور شاهد گل سخت افغان می‌کند