1 ازدو کس پرهیز کن ای هوشیار تا نه‌بینی نکبتی در روزگار

2 اول از دشمن که او استیزه روست انگهی از صحبت نادان دوست

3 خویش را از نود دشمن دور دار یار نادان را زخود مهجور دار

4 ای پسر کم گوی با مردم درشت ور بگویی از تو گردانند پشت

5 بهترین خلق می‌دانی کراست آنکه داد انصاف و انصافش نخواست

6 چون حدیث خوب گویی با فقیر به بود ز آتش که پوشانی حریر

7 خشم خوردن پیشهٔ هر سرورست تلخ باشد از شکر شیرین ترست

8 هر که با مردم نسازد درجهان زندگانی تلخ دارد بی گمان

9 آنکه شوخست و ندارد شرم نیز دان که ناپاک زاده است ای عزیز

10 از ملامت تا بمانی در امان باش دایم همنشین صالحان