1 اصمعی میرفت در راهی سوار دید کناسی شده مشغول کار

2 نفس را میگفت ای نفس نفیس کردمت آزاد از کار خسیس

3 هم ترا دایم گرامی داشتم هم برای نیک نامی داشتم

4 اصمعی گفتش تو باری این مگوی این سخن اینجا در آن مسکین مگوی

5 چون تو هستی در نجاست کارگر آن چه باشد در جهان زین خوارتر

6 گفت باشد خوارتر افتادنم بر در همچون توئی استادنم

7 هرکه پیش خلق خدمتگر بود کار من صد بار ازو بهتر بود

8 گرچه ره جز سر بریدن نبودم گردن منت کشیدن نبودم