عطاش را نه صوابست و از نظیری نیشابوری غزل 141

1 عطاش را نه صوابست و نه خطا باعث بس است بهر گرم ناله گدا باعث

2 اگرچه رزق گدا بازپس نمی گردد مقدرست که می گرددش عطا باعث

3 خزان درود و سحاب آب داد و دهقان کشت ببین که برد و که پرورد و شد چه ها باعث

4 جنون عشق ز تقدیر بود من چه کنم؟ به بوی گل که شدم مست شد صبا باعث

5 بر آستانه پیر مغان رهی خواهم تو گر سبب نشوی می شوی خدا باعث

6 خراب و مست چنین می زیم نمی دانم در آفریدن من شد چه مدعا باعث

7 لئیم را می و معشوق اگر کریم نکرد سخاش را نشود گنج و کیما باعث

8 عجب ز همت درویش اگر قبول کند سعادتی که شود سایه هما باعث

9 ریا ز دیر به مسجد برد «نظیری » را فقیه باده کش و گبر پارسا باعث