1 یکی از خواجهٔ جُندی بپرسید که تو به یا سگی وز کس نترسید

2 مریدانش دویدند آشکاره که تا آنجا کنندش پاره پاره

3 بیک ره منع کرد آن جمله را پیر بدو گفتا نَیَم آگه ز تقدیر

4 نشد معلومم ای جان پدر حال جوابت چون توان آورد در قال

5 گر از اوباش راه ایمان برم من توانم گفت کز سگ بهترم من

6 وگر ایمان نخواهم بُرد از اوباش چو موئی بود می از سگ من ای کاش

7 چو پرده بر نیفتادست از پیش منه بر سگ بموئی منّت از خویش

8 که گر سگ را میان خاک راهست ولیکن با تو از یک جایگاهست