1 بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو که نیرزد به جوی اینهمه دیرینه و نو

2 چون پرکاه که در رهگذر باد افتاد رفت اسکندر و دارا و قباد و خسرو

3 زندگی انجمن آرا و نگهدار خود است ایکه در قافله ئی بی همه شو با همه رو

4 تو فروزنده تر از مهر منیر آمده ئی آنچنان زی که بهر ذره رسانی پرتو

5 آن نگینی که تو با اهرمنان باخته ئی هم به جبریل امینی نتوان کرد گرو

6 از تنک جامی ما میکده رسوا گردید شیشه ئی گیر و حکیمانه بیاشام و برو