تا زلف تو در خرمن گل غالیه‌بیز از طغرل احراری غزل 64

1 تا زلف تو در خرمن گل غالیه‌بیز است در دور قمر بین که قران مشتری‌ریز است

2 ترسم که به دل رخنه زند مردم چشمت ورنه ز چه رو خنجر مژگان تو تیز است؟!

3 مقتول تو را نیست ازآن صورت مردن برق دم شمشیر تو تا آیینه ریز است

4 زحمتکش عشقم که چه هجران و چه وصلت از دست جفای تو کجا جای گریز است؟!

5 هرجا که ز نقش کف پای تو نشانیست چون عرصه محشر همه دلم غلغله‌خیز است

6 افسانه حسن تو هر آن گوش که بشنید در دعوی زیبایی یوسف به ستیز است

7 هرکس که سواد خط مشکین تو را دید در قافیه حسن بگفتا که تمیز است

8 فرهنگ سخن‌های دقیق من طغرل نه طور «صراح» است نه گفتار «همیز» است