عرب خود را به از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 233

1 غزالی با غزالی درد دل گفت ازین پس در حرم گیرم کنامی

2 بصحرا صید بندان در کمین اند بکام آهو ان صبحی نه شامی

1 مپرس از عشق و از نیرنگی عشق بهر رنگی که خواهی سر بر آرد

2 درون سینه بیش از نقطه ئی نیست چو آید بر زبان پایان ندارد

1 تو ای کودک منش خود را ادب کن مسلمان زاده ئی ترک نسب کن

2 برنگ احمر و خون و رگ و پوست عرب نازد اگر ، ترک عرب کن

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران