هرکسی شاد به سال نو و نوروزی از قدسی مشهدی غزل 314

1 هرکسی شاد به سال نو و نوروزی خویش دل شوریده عاشق به غم‌اندوزی خویش

2 شب تاریک مرا روشنی از آه من است برو ای شمع، تو و انجمن‌افروزی خویش

3 دیده زخمم ازان پیش که روشن گردد دیده بر تیغ جفای تو رقم، روزی خویش

4 من شوریده کجا و غم ناموس کجا برو ای عقل و ببر مصلحت‌آموزی خویش

5 کوکب بخت کس از سعی نگردد فیروز خویش را چند کنم رنجه به دلسوزی خویش؟

6 ما چو قدسی نمک خوان سیه‌بختانیم بخت ما چون نبود شاد ز بهروزی خویش؟