شود هر موی بر تن شعله، گر از قدسی مشهدی غزل 348

1 شود هر موی بر تن شعله، گر پاس فغان دارم من این فواره آتش، ز مردم چون نهان دارم؟

2 ز دامن تا گریبان، غنچه خون رسته از اشکم بهار ابر چشمم، آب و رنگ زعفران دارم

3 نیم آگه ز کیش برهمن، لیک این قدر دانم که بیتابانه هر دم حرف کفری بر زبان دارم

4 ندارد ناله تاثیری، ز من پرسید اهل دل که شب تا روز، صد پیک دعا بر آسمان دارم

5 ز ناکامی نگریم فاش اگر از غیرت دشمن ولیکن در بن هر موی، چشمی خونفشان دارم

6 غمم پوشیده چون ماند، که با هرکس ز بی‌طرفی ز راز دل، به خون آغشته حرفی بر زبان دارم

7 دلم از گوشه گلخن، به گلشن کی کشد قدسی؟ خزان آتشم، ننگ از بهار بوستان دارم