یکی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2562

1 یکی فرهنگ دیگر نو برآر ای اصل دانایی ببین تو چاره‌ای از نو که الحق سخت بینایی

2 بسی دل‌ها چو گوهرها ز نور لعل تو تابان بسی طوطی که آموزند از قندت شکرخایی

3 زدی طعنه که دود تو ندارد آتش عاشق گر آتش نیستش حقی وگر دارد چه فرمایی

4 برو ای جان دولت جو چه خواهم کرد دولت را من و عشق و شب تیره نگار و باده پیمایی

5 بیا ای مونس روزم نگفتم دوش در گوشت که عشرت در کمی خندد تو کم زن تا بیفزایی

6 دلا آخر نمی‌گویی کجا شد مکر و دستانت چو جام از دست جان نوشی از آن بی‌دست و بی‌پایی

7 به هر شب شمس تبریزی چه گوهرها که می‌بیزی چه سلطانی چه جان بخشی چه خورشیدی چه دریایی