آنک از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 204

1 آنک گویند اولیا در که بوند تا ز چشم مردمان پنهان شوند

2 پیش خلق ایشان فراز صد که‌اند گام خود بر چرخ هفتم می‌نهند

3 پس چرا پنهان شود که‌جو بود کو ز صد دریا و که زان سو بود

4 حاجتش نبود به سوی که گریخت کز پیش کرهٔ فلک صد نعل ریخت

5 چرخ گردید و ندید او گرد جان تعزیت‌جامه بپوشید آسمان

6 گر به ظاهر آن پری پنهان بود آدمی پنهان‌تر از پریان بود

7 نزد عاقل زان پری که مضمرست آدمی صد بار خود پنهان‌ترست

8 آدمی نزدیک عاقل چون خفیست چون بود آدم که در غیب او صفیست