وبال گشت گل باده بر از بابافغانی شیرازی غزل 35

1 وبال گشت گل باده بر پلاس مرا که هر که دید بدی گفت در لباس مرا

2 اساس قصر بهشتم چگونه راست شود چو صرف میکده ها میشود اساس مرا

3 همینقدر که نمک بر جراحتم نزنند بود زمردم آسوده التماس مرا

4 هوای همنفسم بود چون ستم دیدم کنون زسایه ی خود میشود هراس مرا

5 زمزرع فلکم خوشه یی نشد حاصل چرا بسینه نباشد زغصه داس مرا

6 شراب خورده و مستم، کجاست هشیاری که در پناه خود آرد زشر ناس مرا

7 مکن بعقل فغانی قیاس چاره ی من چو در دلست تمنای بیقیاس مرا