وبال جان اسیران مکن رهایی از قدسی مشهدی غزل 22

1 وبال جان اسیران مکن رهایی را مده به اهل وفا یاد بی‌وفایی را

2 به مرگ هم نبریدم به هرکه پیوستم کسی نخوانده چو من جزو آشنایی را

3 میسرست وصالت مرا ولی چه وصال که یاد می‌کنم ایام بی‌نوایی را

4 زهی ستاره روشن که دیده شب چو چراغ تمام کرد به روی تو روشنایی را

5 مرا ز عشق بتان پیشه مشق رسوایی‌ست فکنده‌ام ز قلم حرف پارسایی را

6 به جز تو قدسی اگر داده دل به یار دگر قبول کرده ز بت دعوی خدایی را