هم مگر فیض توام نطق و بیانی از وحشی بافقی غزل 175

1 هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد در خور شکر عطای تو زبانی بدهد

2 آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد

3 چشمهٔ فیض گشا خاطر فیاض شماست وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد

4 وحشی از عهدهٔ شکر تو نیاید بیرون عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد