گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3152

1 گر چه تو نیم شب رسیدستی صبح عشاق را کلیدستی

2 ناپدیدی چو جان در این عالم در جهان دلم پدیدستی

3 همه شب جان تو را شود قربان ز آن که تو بامداد عیدستی

4 ز آدمی چون پری رمیدم من تا ز من ای پری رمیدستی

5 در مزیدم چو دولت منصور چون مرا تو ابایزیدستی

6 ای بسا نازکان و خامان را چون من سوخته پزیدستی

7 شمس تبریز سرمه دیگر در دو دیده خرد کشیدستی