اگر چه باده فرح بخش و باد از حافظ شیرازی غزل 41

1 اگر چه باده فرح بخش و باد گُل‌بیز است به بانگِ چنگ مخور می که محتسب تیز است

2 صُراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد به عقل نوش که ایام، فتنه انگیز است

3 در آستینِ مُرَقَّع، پیاله پنهان کن که همچو چَشمِ صُراحی زمانه خون‌ریز است

4 به آبِ دیده بشوییم خرقه‌ها از می که موسمِ ورع و روزگارِ پرهیز است

5 مجوی عیشِ خوش از دورِ باژگونِ سپهر که صاف این سَرِ خُم جمله دُردی آمیز است

6 سپهرِ برشده، پرویزنیست خون افشان که ریزه‌اش سرِ کسری و تاجِ پرویز است

7 عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ بیا که نوبتِ بغداد و وقتِ تبریز است