گر چه ساقی صرفه در خون از اسیر شهرستانی غزل 127

اسیر شهرستانی

شعربعدی

1204 / 127

شعر قبلی

خانه / اسیر شهرستانی / دیوان اشعار اسیر شهرستانی / غزلیات ناتمام در دیوان اشعار / غزل شماره 127

1 گر چه ساقی صرفه در خون خوردن من دیده است طالعم را توبه در اوج شکستن دیده است

2 کی فراموشم شود وحشت پرستیهای دل دوست هم خود را در این آیینه دشمن دیده است

3 ظرف دلتنگی نداری لاف رسوایی مزن ظرف دلتنگی نداری لاف رسوایی مزن

اسیر شهرستانی

شعر شعر کهن غزل اسیر شهرستانی

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از اسیر شهرستانی

1 فسونی خوانده چشمت شیشه‌ها را که نرگسدان کند اندیشه‌ها را

2 خدایا وحشیان را رام ما کن نخستین این تغافل‌پیشه‌ها را

1 بحر عشق است و وفا گوهر پاک است اینجا کشتی چاره گران سینه چاک است اینجا

2 سیر بازار وفا محشر ارباب دل است عالم تفرقه یک دامن پاک است اینجا

1 کسی طی می تواند کرد راه ای بیابان را که پای شوق او از سبزه نشناسد مغیلان را

2 به جایی می رسد پاکیزه گوهر گرچه در اول صدف زندان نماید قطره باران نیسان را

شعربعدی

1204 / 127

شعرقبلی