هر چند که عیبم از قفا می‌گویند از سعدی شیرازی رباعی 66

1 آرام دل خویش نجویم چه کنم؟ وندر طلبش به سر نپویم چه کنم؟

2 گویند مرو که خون خود می‌ریزی مادام که در کمند اویم چه کنم؟

1 فرزانه رضای نفس رعنا نکند تا خیره نگردد و تمنا نکند

2 ابریق اگر آب تا به گردن نکنی بیرون شدن از لوله تقاضا نکند

1 گرم بازآمدی محبوب سیم اندام سنگین دل گل از خارم برآوردی و خار از پا و پا از گل

2 ایا باد سحرگاهی گر این شب روز می‌خواهی از آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محمل

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت