1 اگرچه از مژه روبم غبار رهگذرش بچشم من نرسد توتیای خاک درش

2 گذشت از آن بر رو زلف تا خطش سر زد کنون نهاده ز هر حلقه چشم بر کمرش

3 همیشه بیهده گوئی بود بهر محفل که شمع مالد صندل بسر ز درد سرش

4 شکسته بالم و صیاد هم پرم بسته شکسته بسته من خوش نموده در نظرش

5 گمان مبر که شود گریه آب آتش عشق گواه سوزش شمعست و اشک بی اثرش

6 هنر نهفته نمی ماند، از صدف پیداست که قعر بحر نگردیده پرده گهرش

7 نشان دردطلب بس همینکه می گیرم ز سایه خود در راه جستجو خبرش

8 جدل بکس نکنم زانکه غیر زانو نیست قرینه ای که توانم نهاد سربسرش

9 کسیکه کشته آنچشم سرمه سا باشد زلب بلند نگردد فغان نوحه گرش

10 جواب نامه کلیم از ستمگری خواهد که مرغ نامه بر اوست تیر چار پرش