1 همه خلق آنچه ماده وانچه نرند از درون خازنان یکدگرند

2 گر دهی نیک نیک پیش آرند ور کنی بد بدی نگهدارند

3 زانکه از کوزه بهر عادت و خو بترابد گلاب و سرکه درو

4 خویشتن را همی نکو خواهی وز بد دیگران نه آگاهی

5 تو که از کرمکی بیازاری چه کنی با دگر کسی ماری

6 صبر کن بر سفاهت جاهل تا شوی سایس ولایت دل

7 پند عاقل به آخر کارت کند ار کند تیز بازارت

8 هست پندت نگاه دارنده همچو می ناخوش و گوارنده