اهل الدیار اهل الدیار هل از فیض کاشانی غزل 449

1 اگر فضل خدای ما بجنبش جا دهد ما را بعشق او دهیم از جان و دل فردوس اعلا را

2 بآب چشم و رنگ زرد و داع بندگی بر دل که در کاراست ما را نیست حاجت حقتعالی را

1 سبزهٔ خط تو دیدن چه خوش است در بهار تو چریدن چه خوش است

2 در جمالت نگرستن چه نکوست گل زگلزار تو چیدن چه خوشست

1 بندهٔ او من و او خدای منست من برای وی و او برای منست

2 مقصد اصلی ندای کنم سایر خلق چون صدای منست