دردا که یار بر سر لطف از ابوالحسن فراهانی غزل 31

1 دردا که یار بر سر لطف نهان نماند نامهربان دو روز به ما مهربان نماند

2 شرمنده ی سگان ویم، بعد مرگ هم کز سوز سینه در تن من استخوان نماند

3 اکنون کشید تیغ که در آستان او دیگر برای روح شهیدان مکان نماند

4 از بس به باغ برد صبا عطر بهر گل خاکم به سر که خاک در آن آستان نماند

5 او خود به اختیار کی این لطف می نمود تیرش ز جذبه دل ما در کمان نماند