افسوس که آن یار پسندیده برفت از جلال عضد رباعی 12

1 راز غم دوستان به کس نتوان گفت هرچه ببینند باز پس نتوان گفت

2 ولوله شوق را هوا نتوان خواند غلغله عشق را هوس نتوان گفت

1 من سر زلفش نمی دادم ز دست لیکن از بویش شدم مدهوش و مست

2 رفت زلف او ز دستم این زمان هست داغی بر دلم زین سان که هست

1 دل از هوای تو دشوار بر توانم داشت چگونه خاطر ازین کار بر توانم داشت

2 نه آنچنان ز شراب شبانه سرمستم که راه کلبه خمّار بر توانم داشت