اختران را از جلال الدین محمد مولوی غزل 1092

1 اختران را شب وصلست و نثارست و نثار چون سوی چرخ عروسیست ز ماه ده و چار

2 زهره در خویش نگنجد ز نواهای لطیف همچو بلبل که شود مست ز گل فصل بهار

3 جدی را بین به کرشمه به اسد می‌نگرد حوت را بین که ز دریا چه برآورد غبار

4 مشتری اسب دوانید سوی پیر زحل که جوانی تو ز سر گیر و بر او مژده بیار

5 کف مریخ که پرخون بود از قبضه تیغ گشت جان بخش چو خورشید مشرف آثار

6 دلو گردون چو از آن آب حیات آمد پر شود آن سنبله خشک از او گوهربار

7 جوز پرمغز ز میزان و شکستن نرمد حمل از مادر خود کی بگریزد به نفار

8 تیر غمزه چو رسید از سوی مه بر دل قوس شب روی پیشه گرفت از هوسش عقرب وار

9 اندر این عید برو گاو فلک قربان کن گر نه‌ای چون سرطان در وحلی کژرفتار

10 این فلک هست سطرلاب و حقیقت عشقست هر چه گوییم از این گوش سوی معنی دار

11 شمس تبریز در آن صبح که تو درتابی روز روشن شود از روی چو ماهت شب تار