ترک عجمی کاکل ترکانه از اوحدی مراغه‌ای غزل 66

1 ترک عجمی کاکل ترکانه برانداخت از خانه برون آمد و صد خانه برانداخت

2 در حلق دل شیفته شد حلقه به شوخی هر موی که زلفش ز سرشانه برانداخت

3 آه از جگر صورت دیوار برآمد چون عکس رخ خویش به کاشانه برانداخت

4 شوق لب چون جام عقیقش ز لطافت خون از دهن ساغر و پیمانه برانداخت

5 فریاد! که چشمم ز فراق لب لعلش مانندهٔ دریا در و دردانه برانداخت

6 دردا! که: فراق رخ آن ترک پریوش بنیاد من عاشق دیوانه بر انداخت

7 گر یاد کند زاوحدی آن ماه عجب نیست خورشید بسی سایه به ویرانه برانداخت