آهم از پیچیدگی، چون رشته، از قدسی مشهدی غزل 219

1 آهم از پیچیدگی، چون رشته، تن را تاب داد اضطرابم اشک را خاصیت سیماب داد

2 گرچه اقبالم ضعیف افتاده، ادبارم خوش است آسمان روز سیاهم را شب مهتاب داد

3 {بیاض} باغبان گویی چمن را ز آب چشمم آب داد

4 بعد چندین شب که دوش آمد خیالش بر سرم چشم بیدار مرا بختم صلای خواب داد

5 نرگسش انگیخت نیرنگی که از یادش رود زلف اگر یادش ز کار درهم احباب داد