آهم از پیچیدگی، چون رشته، از قدسی مشهدی غزل 219

1 تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را

2 شکوه‌ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

1 مُردم ز بیخودی، بت خودکام من کجاست بی‌صبری‌ام ز حد بشد آرام من کجاست

2 دوران به سر رسید و دل من نیارمید یاران خبر دهید دلارام من کجاست

1 دوران نگر که سینه‌اش از کینه صاف نیست جز شیشه در میان دگری سینه صاف نیست

2 تا کی خیال روی تو را در بغل کشد؟ هرگز دلم ز رشک به آیینه صاف نیست