1 قفای زانوی پیری مقیم خلوت خویشم کشیده پیکر خم درکمند وحدت خویشم

2 صفای آینه می‌پرورم به رنگ طبیعت چراغ در ته دامان‌ گرفته ظلمت خویشم

3 هزار زلزله دارم ز پیچ و تاب تعین به هرنفس‌که‌کشد صبح من قیامت خویشم

4 غبار هرزه‌ دویهای آرزو که نشاند به‌گل فرو نبرد گر نم خجالت خویشم

5 فضول دعوی عرفان سراغ امن ندارد به زینهار چو سبابه از شهادت خویشم

6 چو شمع چندکشم ناز پایداری غفلت به باد می‌روم و غرهٔ اقامت خویشم

7 مگر عرق برد از نامه‌ام سیاهی عصیان بر آستان حیا سایل شفاعت خویشم

8 چو شبنمم بگذارید عذر خواه تردد چه سازم آبله پای تلاش راحت خویشم

9 به پیری‌ام ز حوادث چه ممکن است خمیدن نفس اگر نکشد زیر بار منت خویشم

10 ز آبروی حبابم ‌کسی عیار چه گیرد جز این‌ نیم نفس انفعال مهلت خویشم

11 می‌ام‌ کم است دماغم فروغ محو ایاغ است گلی ندارم و، باغ و بهار حیرت خویشم

12 ز خاک راه قناعت‌ کجا روم من بیدل به این غبار که دارم سراغ عزت خویشم