باز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2478

1 باز چه شد تو را دلا باز چه مکر اندری یک نفسی چو بازی و یک نفسی کبوتری

2 همچو دعای صالحان دی سوی اوج می‌شدی باز چو نور اختران سوی حضیض می‌پری

3 کشت مرا به جان تو حیله و داستان تو سیل تو می‌کشد مرا تا به کجام می‌بری

4 از رحموت گشته‌ای در رهبوت رفته‌ای تا دم مهر نشنوی تا سوی دوست ننگری

5 گر سبکی کند دلم خنده زنی که هین بپر چونک به خود فروروم طعنه زنی که لنگری

6 خنده کنم تو گوییم چون سر پخته خنده زن گریه کنم تو گوییم چون بن کوزه می‌گری

7 ترک تویی ز هندوان چهره ترک کم طلب ز آنک نداد هند را صورت ترک تنگری

8 خنده نصیب ماه شد گریه نصیب ابر شد بخت بداد خاک را تابش زر جعفری

9 حسن ز دلبران طلب درد ز عاشقان طلب چهره زرد جو ز من وز رخ خویش احمری

10 من چو کمینه بنده‌ام خاک شوم ستم کشم تو ملکی و زیبدت سرکشی و ستمگری

11 مست و خوشم کن آنگهی رقص و خوشی طلب ز من در دهنم بنه شکر چون ترشی نمی‌خوری

12 دیگ توام خوشی دهم چونک ابای خوش پزی ور ترشی پزی ز من هم ترشی برآوری

13 دیو شود فرشته‌ای چون نگری در او تو خوش ای پرییی که از رخت بوی نمی‌برد پری

14 سحر چرا حرام شد ز آنک به عهد حسن تو حیف بود که هر خسی لاف زند ز ساحری

15 ای دل چون عتاب و غم هست نشان مهر او ترک عتاب اگر کند دانک بود ز تو بری

16 ای تبریز شمس دین خسرو شمس مشرقت پرتو نور آن سری عاریتی است ای سری