باز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 211

1 باز بنفشه رسید جانب سوسن دوتا باز گل لعل پوش می‌بدراند قبا

2 بازرسیدند شاد زان سوی عالم چو باد مست و خرامان و خوش سبزقبایان ما

3 سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت وز سر که رخ نمود لاله شیرین لقا

4 سنبله با یاسمین گفت سلام علیک گفت علیک السلام در چمن آی ای فتا

5 یافته معروفیی هر طرفی صوفیی دست زنان چون چنار رقص کنان چون صبا

6 غنچه چو مستوریان کرده رخ خود نهان باد کشد چادرش کای سره رو برگشا

7 یار در این کوی ما آب در این جوی ما زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا

8 رفت دی روترش کشته شد آن عیش کش عمر تو بادا دراز ای سمن تیزپا

9 نرگس در ماجرا چشمک زد سبزه را سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را

10 گفت قرنفل به بید من ز تو دارم امید گفت عزبخانه‌ام خلوت توست الصلا

11 سیب بگفت ای ترنج از چه تو رنجیده‌ای گفت من از چشم بد می‌نشوم خودنما

12 فاخته با کو و کو آمد کان یار کو کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا

13 غیر بهار جهان هست بهاری نهان ماه رخ و خوش دهان باده بده ساقیا

14 یا قمرا طالعا فی الظلمات الدجی نور مصابیحه یغلب شمس الضحی

15 چند سخن ماند لیک بی‌گه و دیرست نیک هر چه به شب فوت شد آرم فردا قضا