1 باز این عالم دیرینه جوان می‌بایست برگ کاهش صفت کوه گران می‌بایست

2 کف خاکی که نگاه همه‌بین پیدا کرد در ضمیرش جگر آلوده فغان می‌بایست

3 این مه و مهر کهن راه به جایی نبرند انجم تازه به تعمیر جهان می‌بایست

4 هر نگاری که مرا پیش نظر می‌آید خوش نگاری‌ست ولی خوش‌تر از آن می‌بایست

5 گفت یزدان که چنین است و دگر هیچ مگو گفت آدم که چنین است چنان می‌بایست