1 بازم به دل نوید صفایی رسیده است از پیشگاه آینه صبحی دمیده است

2 این صیدگاه‌کیست‌که از جوش‌کشتگان بسمل چو رنگ در جگر خون تپیده است

3 گل جام خود عبث به شکستن نمی‌دهد صاف طرب به شیشهٔ رنگ پریده است

4 جرأت‌کجا و من زکجا لیک چاره نیست نقاش دامن توبه دستم کشیده است

5 تا غنچهٔ توبند قبا باز می‌کند آغوشها چو صبح‌گریبان دریده است

6 غافل مباش از دل یأس انتخاب من این قطره ازگداز دو عالم چکیده است

7 داغم ز رنگ عجزکه با آن فسردگی بی‌منت قدم به شکستن رسیده است

8 لیلی هنوز دام سرانجام می‌دهد غافل‌که‌گرد وادی مجنون رمیده است

9 هر دم چوگوهر ازگره خویش می‌رویم پرواز حیرت انجمنان آرمیده است

10 صورت نگار انجمن بی‌نیازی‌ام در ششجهت تغافلم آیینه چیده است

11 بیدل تجردم علم‌شان نیستی‌ست این‌خامه خط به‌صفحهٔ هستی‌کشیده است