باز از رنگ حنا شد پنجه دلدار از طغرل احراری غزل 102

1 باز از رنگ حنا شد پنجه دلدار سرخ رنگ دامان شفق آمد کنون پیکار سرخ

2 عالمی دارد خیال زخم تیغ ابرویش کاش از خونم بود آن تیغ جوهردار سرخ!

3 هرکجا گر نغمه زیر و بم لعلش بود ناخن مطرب شود از پرده آن تار سرخ

4 سوی ما دارد خرام آن رشک گلزار ارم گلشن ما را بود امروز برگ و بار سرخ

5 سبزه لعلش بود اکنون برات زندگی آه ازآن روزی که پوشد آن پری‌رخسار سرخ!

6 ای که داری آرزوی مشهد عشاق او می‌توان کردن گلوی خویش را ناچار سرخ

7 ما شهیدان را بود این خرقه خونین علم زاهدان را گرچه باشد از تعصب عار سرخ

8 گر نباشد امتیاز دعوی باطل ز حق کی شود از خون صد حلاج چوب دار سرخ؟!

9 آنقدر از دیده با یاد رخش خون ریختم چهره‌ام گردیده از اشک ندامت‌بار سرخ

10 ای خوش آن مصرع که طغرل می‌سراید بیدلی جامه‌ات زین خم نمی‌آید برون هربار سرخ!