بعد از این دستِ من و دامنِ آن سروِ بلند
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 بعد از این دستِ من و دامنِ آن سروِ بلند که به بالایِ چَمان از بُن و بیخَم بَرکَنْد
2 حاجتِ مطرب و مِی نیست تو بُرقَع بِگُشا که به رقص آوَرَدَم آتشِ رویت چو سپند
3 هیچ رویی نشود آینهٔ حجلهٔ بخت مگر آن روی که مالَند در آن سُمِّ سمند
4 گفتم اسرارِ غمت هر چه بُوَد گو می‌باش صبر از این بیش ندارم چه کنم تا کی و چند؟
5 مَکُش آن آهویِ مُشکینِ مرا ای صیاد شرم از آن چشمِ سیه دار و مَبَندَش به کمند
6 منِ خاکی که از این در نَتَوانَم برخاست از کجا بوسه زنم بر لبِ آن قصرِ بلند؟
7 باز مستان دل از آن گیسویِ مُشکین حافظ زان که دیوانه همان بِه که بُوَد اندر بند
معنی شعر:
دل به کسی سپرده ای که به تو ابداً توجهی ندارد؛ او را فراموش کن. مصلحت تو در این است که راه دیگری را برگزینی صبور و مصمم باش. احساس حقارت و دلزدگی مکن. پند افراد خیر خواه را بشنو و در کارها با آنان مشورت کن