بگذشت سوار غیب و گردی برخاست از مولانا رباعی 249

1 می تلخی که تلخی‌ها بدو گردد همه شیرین بت چینی که نگذارد که افتد بر رخ ما چین

2 میش هر دم همی‌گوید که آب خضر را درکش رخش هر لحظه می‌گوید که گلزار مخلد بین

1 ای خواجه تو عاقلانه می‌باش چون بی‌خبری ز شور اوباش

2 آن چهره که رشک فخر فقرست با ناخن زشت خویش مخراش

1 دوش از سر لطف یار در من نگریست گفتا بی‌ما چگونه توانی بزیست

2 گفتم به خدا چنانکه ماهی بی‌آب گفتا که گناه تست و بر من بگریست

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم