بگذشت ماه روزه به خیر و از ظهیر فاریابی غزل 10

1 چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد غمت به ریختن خونم آستین بر زد

2 رخ تو از عرق و نازکی بدان ماند که ابر قطره باران به یاسمین بر زد

1 در این هوس که من افتاده ام به نادانی مرا به جان خطر است از غم تو تا دانی

2 مزاج دل به تأمل بدیدم اینک زود کند چو زلف تو سر در سر پریشانی

1 خدایگانا بر بنده بندگیت چنانک نماز و روزه بود بر جهانیان فرض است

2 و لیک عرض کنم حال خود که نزد صدور گشایش غم ارباب حاجت از عرض است