آدم چو دید مکرمت و سجده و از فیض کاشانی قصیده 8

1 آدم چو دید مکرمت و سجده و بهشت گفتا در آسمان و زمین کیست مثل ما؟

2 آمد ندا که سر به سوی عرش کن ببین آمد چو دید در نظرش نور مصطفا

3 با نور اهل بیت ز اشباح منعکس اشباح کرده بود به صلبش ز عرش جا

4 انوار بس غریب ز صلبش نمود عکس تا منتهای عرش درخشان و با ضیا

5 از عکس آن فتاده مثال و شبح به عرش تا چارده شبح همه جان‏بخش و دلگشا

6 از علمشان بدید درختی کشیده سر چو سدره منتهی شده تا اوج منتها

7 چون نیک بنگریست همان آن درخت بود یا عکس آن درخت کزان نهی شد ورا

8 یا نور آن درخت که بودش شمار جمع بود آن درخت علم در او جمله میوه‏ها