به نوشتهٔ عارف در دیوانش، این تصنیف سال ۱۳۲۶ ه. ق پس از مرگ شیدا در «ورود فاتحین ملت به طهران» ساخته شده است. موسی خان معروفی هم بعداً تنظیمی از این اثر صورت داد که کمابیش مبنای اجراهای بعدی قرار گرفت. ,

2 ای امان از فراقت، امان مُردم از اشتیاقت، امان

3 مژده ای دل که جانان آمد یوسف از چه به کنعان آمد

4 عارف و عامی سر می نشستند عهد محکم به ساقی بستند

5 چشم لیلی چو بر مجنون شد دل ز دیدار او پر خون شد

6 شکرلله که هجران طی شد دیده از روی او روشن شد

7 شکرلله که آزادی شد مملکت رو به آبادی شد