پرهیز ده ز هجر گرفتار خویش از قدسی مشهدی غزل 39

1 پرهیز ده ز هجر گرفتار خویش را بنگر شکسته‌رنگی بیمار خویش را

2 بهر ذخیره شب هجر تو روز وصل کم کرد دیده گریه بسیار خویش را

3 بیداد دوست چون ستم چرخ عام نیست دانسته‌ام غرور ستمکار خویش را

4 جز شغل دوستی نبود کار دیگرم شکر خدا که یافته‌ام کار خویش را

5 قدسی هوای باغ و لب جو چه می‌کنی دریاب فیض سایه دیوار خویش را