زنی چو آتش می ساقیا بخر من از نیر تبریزی غزل 109

1 زنی چو آتش می ساقیا بخر من هوشم چنان بزن که بمحشر برند دوش بدوشم

2 برو فقیه فریبم مده بوعدۀ فردا مرا صبوح چه حاجت چو مست باده دوشم

3 نه از حشیق چو صوفی در اهتمام عروجم نه از دوگانه چو زاهد در انتظار سروشم

4 رهین عهد لبی دلکشم که تا لب کوثر لب پیاله نبوسم می دو ساله بنوشم

5 بدور روی تو تا دیدم آندو زلف مسلسل دگر حدیث حکیمان فرو نرفت بگوشم

6 مگو خموش چرائی ز زخم خنجر قاتل چنان جراحت منکر نزد که من بخروشم

7 چه فتنۀ بود ندانم حریق آتش وصلت که سوخت جان و زخاکستر هنوز بجوشم

8 تو خود که روی نپوشی طریق عدل نباشد ملامت من مسکین که سر عشق بپوشم

9 گرم به تیغ زنی بر نگردم از تو که یوسف برایگان نخریدم که رایگان بفروشم

10 بگفتمش سخن مدعی ز گوش بدر کن بخنده گفت تو دانی که من سخن ننیوشم

11 هزار قصه شنیدم ز لولیان شکر لب بجز حدیث دهانت نماند هیچ بگوشم

12 بکو بشحنه سر راه من بلاوه نگیرد که نیست طاقت رفتن ز کوی باده فروشم

13 چه حاجت است که نیرّ حدیث دل بتو گرید قیاس آتش سودا توان گرفت ز جوشم