شاهدی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 979

1 شاهدی بین که در زمانه بزاد بت و بتخانه را به باد بداد

2 شاهدانی که در جهان سمرند کس از ایشان دگر نیارد یاد

3 از رخ ماه او چو ابر گشود هفت گردون ز همدگر بگشاد

4 همچو مهتاب شاخ شاخ آن نور سوی هر روزنی درون افتاد

5 تابشش چون بتافت بیشترک جان‌ها را بخورد از بنیاد

6 جان‌ها ذره ذره رقصان گشت پیش خورشید جان‌ها دلشاد

7 همچو پرواز شمس تبریزی جمله پران که هر چه بادا باد