ای شاهد عالم‌سوز از محمدحسین غروی اصفهانی غزل 120

1 ای شاهد عالم‌سوز در حسن و دلارایی وی شمع جهان‌افروز در جلوه و زیبایی

2 حسن تو تجلی کرد در طور دل عشاق چون سینهٔ سینا شد هر سرّ سویدایی

3 عشق رخ تو آتش در خرمن هستی زد شد هر شررش شوری در هر سر و سودایی

4 مرغان چمن هر یک در نغمه به یاد تو بلبل به غزل‌خوانی طوطی به شکرخایی

5 ما سوختۀ هجریم افروختۀ هجریم آموختهٔ هجریم با صبر و شکیبایی

6 دلدادۀ روی تو آشفتۀ موی تو سرگشتهٔ کوی تو چون واله و شیدایی

7 ای خاک درت برتر ز آیینهٔ اسکندر اقلیم ملاحت را امروزه تو دارایی

8 ای سرو قدت رعنا اندر چمن خوبی خوبان همه در معنی اسم و تو مسمایی

9 از مفتقر دل‌ریش کاری نرود از پیش جز آنکه به لطف خویش این عقده تو بگشایی