1 بحرفی می توان گفتن تمنای جهانی را من از ذوق حضوری طول دادم داستانی را

2 ز مشتاقان اگر تاب سخن بردی نمیدانی محبت می کند گویا نگاه بی زبانی را

3 کجا نوری که غیر از قاصدی چیزی نمیداند کجا خاکی که در آغوش دارد آسمانی را

4 اگر یک ذره کم گردد ز انگیز وجود من باین قیمت نمی گیرم حیات جاودانی را

5 من ای دریای بی پایان بموج تو در افتادم نه گوهر آرزو دارم نه می جویم کرانی را

6 از آن معنی که چون شبنم بجان من فرو ریزی جهانی تازه پیدا کرده ام عرض فغانی را