ای روح روان که فارغ از ملک‌الشعرا بهار رباعی 778

1 بهار آمد و رفت ماه سپند نگارا درافکن بر آذر سپند

2 به نوروز هر هفت شد روی باغ‌ بدین روی هر هفت امشاسفند

1 اگرکه پشت من از بار حادثات خمید شکسته زلفا جعد ترا که خمانید

2 خمیده پشتی وگوژی نشان پیرانست دو زلف تو پسرا از چه کوژ گشت و خمید

1 بود مر ابر را اندر کمین باد برد مر ابر را زین سرزمین باد

2 چو ابر آید نباریده به صحرا وز بادی‌، که دیدست این‌چنین باد