یک جرعه می زساغر جانانم از فیض کاشانی غزل 154

1 یک جرعه می زساغر جانانم آرزوست سر مستئی زمیکده جانم آرزوست

2 پائی زدم بدنیی و پائی به آخرت نی این مرا فریبد و نه آنم آرزوست

3 از هر دو کون بی خبر و مست بندگی آزادی ز مالک و رضوانم آرزوست

4 افسرده شد دل از دم سرد هوای نفس از جانب یمن دم رحمانم آرزوست

5 آب حیات هست نهان در دهان یار بوس لبی و عمر فراوانم آرزوست

6 زان چشم غمزه و ز مژگان ستیزه تنگ شگر از آن لب و دندانم آرزوست

7 شیرین تبسمی که خرد جانم از خرد مستی زجام لؤلؤ و مرجانم آرزوست

8 من جان بکف گرفته و او تیغ آبدار سر تا کنم نثار به سامانم آرزوست

9 بنما ز زیر زلف سیه عارض چو مه کز کفر توبه کردم و ایمانم آرزوست

10 لب نه مرا بلب که کشم آب زندگی در عین نور چشمهٔ حیوانم آرزوست

11 از دست زاهدان تر و زاهدان خشک صحرا و کوه و ناله و افغانم آرزوست

12 از دیده خون ببارم تا جان شود روان چون فیض اجر خون شهیدانم آرزوست